Απόφαση Χάγης για γερμανικές αποζημιώσεις - Το δίκαιο του Ισχυρού

Αυτή τη φορά θα ξεφύγω λίγο από το βασικό θέμα του blog μου, μιας και σήμερα ντρέπομαι για την κατάντια μας. Και εξηγούμαι, γιατί θα μου πείτε και δικαιολογημένα «μόνο σήμερα;»

Πριν λίγο βγήκε από το Διεθνές  Δικαστήριο της Χάγης η απόφαση για τις  γερμανικές αποζημιώσεις στους κατοίκους του Διστόμου που σφαγιάστηκαν δολοφονήθηκαν από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το σκεπτικό της κατάπτυστης και ντροπιαστικής και για τους ίδιους τους γερμανόφιλους δικαστές απόφασης βασίστηκε στο γεγονός ότι η Ιταλία δεν σεβάστηκε το δικαίωμα ετεροδικίας της Γερμανίας, όταν μετά από άμεσα εκτελεστή απόφαση των Διστομιτών και αφού η Γερμανία δεν κατέβαλε τις επιδικασθείσες αποζημιώσεις, προχώρησαν οι κάτοικοι σε αναγκαστική εκτέλεση των γερμανικών περιουσιακών στοιχείων στην Ιταλία.

Μνημείο της Εθνικής Αντίστασης για τους 134 εκτελεσθέντες στο Καρακόλιθο (25/04/1944)

 Αποφάσισαν λοιπόν ότι η Γερμανία δεν μπορεί να δικαστεί για τα εγκλήματα της  έξω από τα σύνορα της. Όχι στις πατρίδες των χιλιάδων θυμάτων της.

«Το Δικαστήριο θεωρεί ότι η άρνηση των ιταλικών δικαστηρίωννα αναγνωρίσουν την ασυλία συνιστά παράβαση των υποχρεώσεών τους απέναντι στογερμανικό κράτος», ανακοίνωσε ο δικαστής Χισάσι Οουάντα, κατά την ανάγνωση της απόφασης σε δημόσια συνεδρίαση στο Μέγαρο της Ειρήνης στη Χάγη.

Και για να έχουμε όλοι μια εικόνα της δικαστικής μάχης που ξεκίνησε το 1995 χωρίς την παραμικρή σύμπραξη και  συνδρομή του ελληνικού Κράτους, το οποίο και τότε και τώρα δουλοπρεπώς εθελοτυφλεί και αποδέχεται το ρόλο του φτωχού συγγενή απέναντι σε μια χώρα που χτίστηκε μετά την παραίτηση των Αμερικανών από τις γερμανικές αποζημιώσεις του Β’ Παγκοσμίου:

Ο δικαστικός αγώνας ξεκίνησε το 1995 από τον νομικό και πρώην ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Ιωάννη Σταμούλη, ο οποίος κατέθεσε αγωγή με την οποία οι κάτοικοι ζητούσαν αποζημιώσεις ύψους 60 εκατ. ευρώ για ηθική ικανοποίηση για τις θηριωδίες στο Δίστομο. Το 1997 εκδίδεται η υπ’ αριθ 137/97 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, η οποία δικαιώνει τους Διστομίτες και επιδικάζει αποζημίωση για ψυχική οδύνη.
Το 2000 το γερμανικό δημόσιο ασκεί αναίρεση ενώπιον του Αρείου Πάγου υποστηρίζοντας ότι δεν είναι δυνατόν να δικάζεται σε ξένη χώρα για τα εγκλήματα που διέπραξε στο παρελθόν. Εκδίδεται έτσι, η υπ΄ αριθ. 11/2000 απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, η οποία απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως του γερμανικού δημοσίου. Η Γερμανία αρνείται να καταβάλει τα ποσά που διά της ως άνω δικαστικής αποφάσεως οφείλει και έτσι ο Ιωάννης Σταμούλης προχωρά σε αναγκαστική εκτέλεση κατά των περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα.
Το γερμανικό δημόσιο ασκεί αμέσως ανακοπή (το 2002). Η ανακοπή γίνεται δεκτή από το ελληνικό δικαστήριο (σιχαμένοι υπόδουλοι δικαστές) και ως εκ τούτου οι Διστομίτες δεν μπορούν να εισπράξουν τα χρήματά τους.
Το 2004 ο Ι. Σταμούλης επικαλείται τον Κανονισμό 44/2001 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δυνάμει του οποίου η ελληνική αμετάκλητη απόφαση του δικαστηρίου της Λιβαδειάς μπορεί να κηρυχτεί εκτελεστή σε άλλο κράτος- μέλος της Ε.Ε.

Επιλέγει την Ιταλία προκειμένου να κινήσει αυτή τη διαδικασία και το Νοέμβριο του 2008 (μετά από τετράχρονο αγώνα και στην Ιταλία) κηρύσσεται εκτελεστή η απόφαση της Λιβαδειάς στην ευρωπαϊκή αυτή χώρα.
Η Γερμανία προσφεύγει στη Χάγη θέτοντας το ερώτημα, κατά πόσον η Ιταλία έπραξε νόμιμα αναγνωρίζοντας στους κατοίκους του Διστόμου το δικαίωμα να αποζημιωθούν από τα περιουσιακά στοιχεία της Γερμανίας στην Ιταλία.

Οι Γερμανοί ζητούν να αναγνωριστεί το προνόμιο της ετεροδικίας σε δίκες που αφορούν αποζημιώσεις σε θύματα των ναζιστικών θηριωδιών στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο… και οι δικαστές στη Χάγη σηκώνουν το χέρι και φωνάζουν heil hitler!