Guzmania vs Vriesea

Καθώς ο χειμώνας επιμένει σε όλη την Ευρώπη με αρκετά χαμηλές θερμοκρασίες, είπα να «το ρίξω λίγο έξω» και αγόρασα δύο ακόμα φυτά. Μια guzmania και μια vriesea. Και τα δύο είναι επίφυτα της οικογένειας των Bromeliaceae, πράγμα που σημαίνει ότι το κλασικό χώμα θα τα σκότωνε καθώς στη φύση συναντώνται να αγκριστρώνουν με τις ρίζες τους κλαδιά και κορμούς. Οπότε και αυτά όπως και οι ορχιδέες, θέλουν ειδικό μείγμα στις ρίζες που να αποτελείται από τύρφη και φλοιό πεύκου. Σε ύψος φτάνουν συνήθως τα 20-30 εκατοστά και με γρήγορους μάλιστα ρυθμούς.

Η guzmania είναι συνηθέστερο να βρεθεί σε πορτοκαλί-κόκκινο χρώμα ανθοφόρου με κίτρινα άνθη γι’αυτό και εγώ μόλις βρήκα αυτή με το ροζ ανθοφόρο (ναι δεν είναι το άνθος της αυτό) την αγόρασα κατευθείαν. Είναι που μου αρέσει ο συνδυασμός πράσινου – ροζ!

guzmania sp.

Σαν φυτό πέρα από το συγκεκριμένο υπόστρωμα, θέλει να βρίσκεται σε ημισκιά, δηλαδή να μην την χτυπάει απευθείας ο ήλιος και την καίει αλλά να είναι σε αρκετά φωτεινό σημείο. Επίσης θέλει να υπάρχει καλή κυκλοφορία αέρα και να ποτίζεται με μέτρο για να μην σαπίσει. Επειδή όπως αναφέρθηκε είναι επίφυτο, στη φύση λαμβάνει τις απαραίτητες θρεπτικές για την ανάπτυξη της ουσίες και από τις ρίζες της και από τα φύλλα της, οπότε όταν ποτίζεται καλό είναι να ρίχνουμε το νερό μέσα στον ρόδακα των φύλλων. Αν όμως κάνει κρύο και παγετό όπως αυτές τις μέρες καλό είναι να είναι ελαφρά χλιαρό το νερό για να μην το παγώσουμε το φυτό. Εννοείται βέβαια πως σε τέτοιες θερμοκρασίες και συγκεκριμένα κάτω από 7^ο βαθμούς Κελσίου δεν την αφήνουμε έξω γιατί είναι βέβαιο ότι θα καεί από το κρύο. Σαν λίπασμα μπορούμε να της δίνουμε ανά 15 ημέρες το ίδιο που χρησιμοποιούμε για τις ορχιδέες, προσωπικά έχω της Miller.

vriesea sp.

Από την άλλη η vriesea είναι πιο ιδιαίτερη στους κόκκινο – κίτρινους χρωματισμούς μιας και τα ανθοφόρα της μοιάζουν να «φλέγονται» με μικρά κάπως αδιάφορα αισθητικά ανθάκια να ξεπροβάλλουν από το πλάι. Και αυτή έχει τις ίδιες ανάγκες με την guzmania και δεν θέλει απευθείας έκθεση στον ήλιο. Επιπλέον ποτίζεται με τον ίδιο τρόπο και δεν θέλει σε καμιά περίπτωση τις παγερές θερμοκρασίες των τελευταίων ημερών. Οπότε μια θέση κοντά σε ανατολική μπαλκονόπορτα πίσω από κουρτίνα θα της άρεσε ιδιαιτέρως.

Και στα δύο είδη,  η ανθοφορία τους είναι επαναλαμβανόμενη κυρίως προς τα τέλη του χειμώνα αρκεί να έχουν τις κατάλληλες συνθήκες φροντίδας και ένα λίπασμα που να το ευνοεί. Αν θέλουμε να τα πολλαπλασιάσουμε, τότε περιμένουμε μετά την ανθοφορία και αφού ξεραθεί το ανθοφόρο τους και το κόψουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά στη βάση. Σε εκείνη τη φάση το φυτό πετά πλαϊνά παράφυτα, τα οποία με διαίρεση μπορούμε να αποσπάσουμε. Σπανιότερα δε πολλαπλασιάζονται και με σπόρους.

Απόφαση Χάγης για γερμανικές αποζημιώσεις - Το δίκαιο του Ισχυρού

Αυτή τη φορά θα ξεφύγω λίγο από το βασικό θέμα του blog μου, μιας και σήμερα ντρέπομαι για την κατάντια μας. Και εξηγούμαι, γιατί θα μου πείτε και δικαιολογημένα «μόνο σήμερα;»

Πριν λίγο βγήκε από το Διεθνές  Δικαστήριο της Χάγης η απόφαση για τις  γερμανικές αποζημιώσεις στους κατοίκους του Διστόμου που σφαγιάστηκαν δολοφονήθηκαν από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το σκεπτικό της κατάπτυστης και ντροπιαστικής και για τους ίδιους τους γερμανόφιλους δικαστές απόφασης βασίστηκε στο γεγονός ότι η Ιταλία δεν σεβάστηκε το δικαίωμα ετεροδικίας της Γερμανίας, όταν μετά από άμεσα εκτελεστή απόφαση των Διστομιτών και αφού η Γερμανία δεν κατέβαλε τις επιδικασθείσες αποζημιώσεις, προχώρησαν οι κάτοικοι σε αναγκαστική εκτέλεση των γερμανικών περιουσιακών στοιχείων στην Ιταλία.

Μνημείο της Εθνικής Αντίστασης για τους 134 εκτελεσθέντες στο Καρακόλιθο (25/04/1944)

 Αποφάσισαν λοιπόν ότι η Γερμανία δεν μπορεί να δικαστεί για τα εγκλήματα της  έξω από τα σύνορα της. Όχι στις πατρίδες των χιλιάδων θυμάτων της.

«Το Δικαστήριο θεωρεί ότι η άρνηση των ιταλικών δικαστηρίωννα αναγνωρίσουν την ασυλία συνιστά παράβαση των υποχρεώσεών τους απέναντι στογερμανικό κράτος», ανακοίνωσε ο δικαστής Χισάσι Οουάντα, κατά την ανάγνωση της απόφασης σε δημόσια συνεδρίαση στο Μέγαρο της Ειρήνης στη Χάγη.

Και για να έχουμε όλοι μια εικόνα της δικαστικής μάχης που ξεκίνησε το 1995 χωρίς την παραμικρή σύμπραξη και  συνδρομή του ελληνικού Κράτους, το οποίο και τότε και τώρα δουλοπρεπώς εθελοτυφλεί και αποδέχεται το ρόλο του φτωχού συγγενή απέναντι σε μια χώρα που χτίστηκε μετά την παραίτηση των Αμερικανών από τις γερμανικές αποζημιώσεις του Β’ Παγκοσμίου:

Ο δικαστικός αγώνας ξεκίνησε το 1995 από τον νομικό και πρώην ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Ιωάννη Σταμούλη, ο οποίος κατέθεσε αγωγή με την οποία οι κάτοικοι ζητούσαν αποζημιώσεις ύψους 60 εκατ. ευρώ για ηθική ικανοποίηση για τις θηριωδίες στο Δίστομο. Το 1997 εκδίδεται η υπ’ αριθ 137/97 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, η οποία δικαιώνει τους Διστομίτες και επιδικάζει αποζημίωση για ψυχική οδύνη.
Το 2000 το γερμανικό δημόσιο ασκεί αναίρεση ενώπιον του Αρείου Πάγου υποστηρίζοντας ότι δεν είναι δυνατόν να δικάζεται σε ξένη χώρα για τα εγκλήματα που διέπραξε στο παρελθόν. Εκδίδεται έτσι, η υπ΄ αριθ. 11/2000 απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, η οποία απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως του γερμανικού δημοσίου. Η Γερμανία αρνείται να καταβάλει τα ποσά που διά της ως άνω δικαστικής αποφάσεως οφείλει και έτσι ο Ιωάννης Σταμούλης προχωρά σε αναγκαστική εκτέλεση κατά των περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα.
Το γερμανικό δημόσιο ασκεί αμέσως ανακοπή (το 2002). Η ανακοπή γίνεται δεκτή από το ελληνικό δικαστήριο (σιχαμένοι υπόδουλοι δικαστές) και ως εκ τούτου οι Διστομίτες δεν μπορούν να εισπράξουν τα χρήματά τους.
Το 2004 ο Ι. Σταμούλης επικαλείται τον Κανονισμό 44/2001 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δυνάμει του οποίου η ελληνική αμετάκλητη απόφαση του δικαστηρίου της Λιβαδειάς μπορεί να κηρυχτεί εκτελεστή σε άλλο κράτος- μέλος της Ε.Ε.

Επιλέγει την Ιταλία προκειμένου να κινήσει αυτή τη διαδικασία και το Νοέμβριο του 2008 (μετά από τετράχρονο αγώνα και στην Ιταλία) κηρύσσεται εκτελεστή η απόφαση της Λιβαδειάς στην ευρωπαϊκή αυτή χώρα.
Η Γερμανία προσφεύγει στη Χάγη θέτοντας το ερώτημα, κατά πόσον η Ιταλία έπραξε νόμιμα αναγνωρίζοντας στους κατοίκους του Διστόμου το δικαίωμα να αποζημιωθούν από τα περιουσιακά στοιχεία της Γερμανίας στην Ιταλία.

Οι Γερμανοί ζητούν να αναγνωριστεί το προνόμιο της ετεροδικίας σε δίκες που αφορούν αποζημιώσεις σε θύματα των ναζιστικών θηριωδιών στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο… και οι δικαστές στη Χάγη σηκώνουν το χέρι και φωνάζουν heil hitler!